یار جکیگوری
والیبال تقریبا از همون روزای اول آشناییم با رضا خواجه علی بود که به خاطر قد بلندم ، رضا ازم خواست که به تنها زمین ورزش هنگ که یک تکه زمین آسفالت شده بود (آخه هنگ ما آسفالت نداشت ) برای بازی والیبال برم ، منم که بازیکن حرفه ای بودم اوایل قبول نکردم ولی یه روز تصمیم گرفتم افتخار بدم وبرم بازی کنم به محض ورود بنده آنچنان دعوایی صورت گرفت که داود باید برای تیم ما بازی کنه منم گفتم دعوا نکنین فرقی نداره خلاصه پس از کش وقوس فراوان بالاخره رفتم برای تیم رضا اینا ، آقا چشمتون روز بد نبینه هرچی توپ تو زمین میومد می پریدم و دستمو بهش میزدم که با نتیجه بدی باختیم . نامردا اوناهم همه توپا رو عمدا به طرف من می انداختن منم به هیچ توپی نه نگفتم و همه را به امتیاز تبدیل می کردم البته برای حریف ، اونا هم کلی میخندیدند. فردای آنروز بازم رفتم والیبال ، با شگفتی دیدم هنوز بر سر من دعواست کلی کیف کردم ، اما نه کمی دقت کردم دیدم به به دعوا بر سر اینه که میگن داود مال شما ده امتیاز هم بهتون آوانس میدیم!!!! ای بابا اصلا من بازی نمیکنم ، البته اگرم می کردم مثل اینکه رام نمیدادن ولی خوب بهم گفتن وایسا داور منم که با اون سابقه بین المللی در عرصه داوری خوشحال وایسادم به داوری که یه مرتبه جو گیر شدم و هند گرفتم ، آقا دعوایی به پا شد که نگو و نپرس ، خلاصه به توصیه دوستان البته نفهمیدم توصیه بود یا تهدید ولی گفتن اگه دیگه اینطرفا پیدات شد تیکه بزرگت گوشته، این شد که ما از ورزش والیبال برای همیشه خداحافظی فرمودیم چند ماه بعد....... بله چند ماه بعد بنده در هنگ مشغول متر کردن آسفالت های نداشته هنگ بودم که یک مرتبه جناب سرهنگ تشریف آوردن بنده هم سلامی عرض کردم ، هنوز م سلام از دهنم خارج نشده بود که جناب سرهنگ مچ بنده را گرفتند و گفتند آخه تو با این قدت برای چی نمیایی والیبال ؟ منم گفتم : آخه .. فرمودند آخه بی آخه بیا بریم منم اجرای فرمان کرده و به دنبال ایشون به راه افتادم . سرهگ که فکر می کرد بازیکن جدید کشف کرده خوشحال بود تا اینکه رسیدیم به زمین دیدم همه دارن به سرهنگ اشاره می کنن ، بله سرهنگ هم دست منو رها فرمودند و گفتند همین جا وایستا بازی ما رو نگاه کن جایی نری ها ، افرین پسر خوب ، بنده هم که پی به همه چیز بردم فهمیدم بازم حق ما بازیکنای شهرستانی باید خورده بشه ادامه دارد
| Design By : Pichak |
