یار جکیگوری
روز 10 تیر 85 من از مرخصی به هنگ برگشتم ، خیلی دوست داشتم تا 19 تیر خونه باشم آخه روز تولدم بود ولی چه کنم که مرخصیم تمدید نشد با دلی پرغم راهی جکیگور شدم ، اتفاقا همون زمان بازیهای جام جهانی هم بود برای همین بلافاصله پس از رسیدن به جکیگور با بچه ها تصمیم به خرید یک دستگاه تلویزیون کردیم که تلخی تولد در جکیگور یه جوری جبران بشه و حداقل بازیهای فوتبال را تماشا کنم ، همه چیز داشت خوب پیش میرفت که.... دستور دادن من و قبادیان و نیما جعفری و حسین ذبیحی باید بریم پیچکی ما تا اون زمان فقط اسم اونجا را شنیده بودیم و فکر میکردیم سرباز از خودمون بدبخت تر نیست ولی وقتی رسیدیم پیچکی و کپر دیدیم عده ای سربازاونجا هستند که همون اندک تفریحی هم که ما تو هنگ داریم ندارند و هر روز براشون آب و غذا میارن ، خلاصه چند تا سرباز هم اونجا بودن که خیلی افسرده بودن ، بادیدن اونجا کاملا مات شده بودم گفتم آخه خدایا من برای چی تلویزیون خریدم ، آخه ضد حال بد تر از این مگه میشه ؟ خلاضه ما هفت هشت روزی مهمون اونا بودیم و هیچ فوتبالی اونجا ندیدیم جالب اینکه روز تولدم هم اونجا بودم و اصلا اون روز یادم رفته بود که چنین تفاقی واقعا بی سابقه بود ، همون روز اول کاری با اون سربازها انجام دادم که دیگه افسردگی یادشون رفت یادش بخیر براشون فریادهای تارزانی توی کوه میزدم ، صدام حسابی می پیچید ، دیگه همه یاد گرفته بودند و کارشون شده بود فریاد کشیدن ، بنده خداها هیچ تفریحی نداشتند ، یه شب با صدای پارس سگ از جاپریدیم و به پایین دویدیم که دیدیم چند تا جوجه تیغی ناز دارن ته مونده غذاهای مارا میخورن اونجا بود که حکمت قرار گرفتن چنین کمینگاهی رو نوک کوه فهمیدم، اگه اون سربازا اونجا نبودن اون جوجه تیغی ها هم مرده بودند ، خلاصه با بچه های اونجا اونقدر صمیمی شدم که روز آخر همه اونا ناراحت بودند که من دارم میرم ولی خودم خیلی خوشحال بودم و تازه قدر همون هنگ خودمون را دونسته بودم ، عصر روز بیستم ما به هنگ برگشتیم و چه اومدنی فوتبال ها تموم شده بود و منم تولدم یادم رفته بود یاددش بخیر اونقدر سیاه شده بودم که بچه ها تا چند روز به من می خندیدن ، با اینکه خیلی سخت بود ولی فهمیدم همیشه برای هر موقعیتی که در پیش پای ما قرار می گیره باید خدا را شکر کنیم چون موقعیت های سخت تر و بدتری هم وجود داره ادامه دارد
| Design By : Pichak |
